Rozdział 16 Wynurzony z ciemności

Rozdział 16 Wynurzony z ciemności

            Ana straciła przytomności na krótką chwile, otworzyła oczy i poczuła przeszywający ból z tyłu głowy, a jedyne co ją otaczało to ciemności i mały promyk światłą z dziury, którą przez przypadek stworzyła.

-Halo jest tam kto?

-Halo jest tam kto?-Odezwało się echo.

            Powoli próbowała się podnieść, lecz od razu ścinało ją z nóg i zaczynało się jej kręcić w głowie.

-Co jest do jasnej cholery!- Wrzeszczała chcą dać ujście swojej frustracji.- Jakim cudem się to pod mną załamało.-Myśli nie dawały jej spokoju, a ból powoli zaczął odpuszczać.- Czemu to ja nie mogę mieć normalnego życia? 

-A po co ci takie?-Odezwał się męski głos.

-Kto tam jest?- Nikt nie odpowiedział.- Boże, zaczynam głupieć, przecież jestem tu sama.

-A potrzebujesz kogoś?

-To nie jest śmieszne, albo wyłaź kimkolwiek jesteś, albo zostaw mnie w spokoju.

-A czym jest spokój?- Ana nie wiedziała o co chodzi, dlatego znowu spróbowała wstać i podpierając się o brudną, betonową ścianę ruszyła w stronę skąd słyszała głos, chcąc się przekonać do kogo należy.

-Kim jesteś?

-A ty kim?

-Jestem Ana Matsuo, a ty?

-O my lady.

-Odpowiedz mi na pytanie?

-Słuch cie zwodzi, czy nadal nie pamiętasz?

-Nie rozumiem o co ci chodzi?

-A kto ma to rozumieć?

-Ah i po co ja gadam do siebie?

-Zanim coś powiesz, zastanów się?

-A to dlaczego?

-O my lady, ty nadal nie pamiętasz, a myślałem że Luna ci coś wyjaśniła.

-Wyjaśniła mi tylko że jest to trudny przypadek, a żeby wróciła mi pamięć potrzebny jest rytuał.

-To tylko jedno z wyjść, czyż nie?

-Nie będę rozmawiać z niczym, pokarz się?

-Tak jest my lady.- Z ciemności wyłonił się stwór świecący w ciemności, wyglądał jak człowiek, ale emanował aurą boskości.

-Kim jesteś!

-Wampir, jedyny ocalały z rodu wampirów potrafiący znikać w ciemności.

-Czy wszyscy których spotykam to wampiry?

-W większości tak, bo jesteś jedyną osobą, która zamiast niszczyć daruje życie.

-Nie rozumiem o co chodzi.

-Nie przemęczaj się, dopiero co zemdlałaś, a twoja głowa krwawi.

-Zabierzesz mnie na górę?

-Nie mogę.- Odwrócił wzrok.

-Dlaczego?

-Zajmę się tobą, mam tu pokój i powinienem mieć opatrunki.

            Wziął ją w ramiona, jak księżniczkę i zabrał w mrok, gdzie była w stanie widzieć tylko jego delikatny blask. A gdy już dotarli do jego pokoju szybko zabandażował jej krwawiące miejsce i podał leki przeciwbólowe.

-Powinno się zagoić w jakąś godzinę.

-Wyjaśnisz mi parę rzeczy?

-Ależ oczywiście my lady.

-Proszę nie nazywaj mnie tak. A wracając do temat twoje imię to?

-Angelo.

-Więc Angel jesteś wampirem, który potrafi znikać w ciemności, a jakie są jeszcze rodzaje wampirów?

-Na początku było trzydzieści dwa rody, z czego każdy ród miał jakąś specjalność, jednak wampiry pokłóciły się o władze, dlatego wybucha tysiącletnia wojna, podzielona na dwa fronty po szesnaście rodów.

-Ile rodów pozostało?

-Dwa my lady.

-Mam rozumieć, że Marcel jest głową jednego z nich, tak?

-Dokładnie.

-A jeśli zostały tylko dwa rody, to jakim cudem ty i Luna, jeszcze żyjecie?

-To wszystko dzięki tobie my lady, jesteś jedyną osobą, której udało się ocalić przynajmniej po jednej osobie z każdego rodu.

-Niby jak udało mi się to osiągnąć, skoro wojna trwa tysiąc lat, a ja mam dopiero siedemnaście lat?

-To wiedza, której musisz sama się dowiedzieć, a aktualnie musisz wrócić, bo inaczej oni zaczną coś podejrzewać.- Znowu chwycił ją w ramiona i zabrał ją do schodów, które były obrośnięte mchem i pajęczynami.- Tymi schodami dotrzesz na górę i nie mów nikomu że mnie spotkałaś.-Po tych słowach zniknął w ciemności zostawiając Ane z kolejną informacją o wampirach i pytaniem dlaczego ona jest w to wszystko zamieszana, przecież była człowiekiem.

            Ana ruszyła schodami w górę i powoli stąpając, przytrzymując się barierki szła z już prawie zagojoną raną na głowie. Gdy dostał się na właściwe piętro, od razu Luna rzuciła się jej na szyje.

-Spotkałaś Angela, prawda?-Szepnęła jej do ucha.

-Tak.

-Mam nadzieję że go nie wydasz.-Spojrzała na nią tymi rubinowymi oczami i zabrała jej opatrunek z głowy.- Marcel! Wojtek! Znalazłam ją, jakimś cudem udało się jej wejść na górę!- Po tych słowach oboje zlecieli się i z uczuciem ulgi westchnęli.

            Po tym wszystkim Marcel zabrał Ane do domu, zostawiając Wojtka na dłuższą chwile z Luną, z którą rzadko się widywał.