Rozdział 15 Szaro-włosa

Rozdział 15 Szaro-włosa

            Jazda metrem zajęła jakieś pół godziny, przejechali z jednego końca Chesu na drugi i właśnie stali przed ogromnym, zniszczony, dwupiętrowym zamkiem. Wyglądał jakby został wyjęty z bajek dla dzieci, tylko zamiast piękna przedstawiał brzydotę.

-Czy twój chłopak nie mógł mieszkać w jakimś normalnym domu?

-Ja mam dziewczynę!- Marcel przytrzymał Wojtka, który chciał się rzucić na Ane za zniewagę, za to ona pokazała mu język.

-Nie wściekaj się na nią, przecież wiesz że ona się z tobą przedrzeźnia.

-Wiem, ale niech nie obraża mojej dziewczyn.

-Spokojnie, nie będę się śmiać,jeśli będzie miała brodę na twarzy.

-Wojtek!

-No dobra.- Wziął dwa głębokie wdechy i się opanował.-Więc, pierwszy raz zapraszam kogoś z poza mną, żeby się z nią spotkał, więc proszę cię Ana ogarnij się.

-Czy ja kiedyś byłam nieogarnięta?

-Ana? Czemu ty rżniesz głupa?

-Ja nie rżnę głupa, tylko nie wiem po co mnie do niej zabieracie?

-Chcesz wiedzieć co się naprawdę stało przed pięcioma laty?-Spytał delikatnie Marcel.

-Chce.

-To ona jest jedyną osobą która może ci w tym pomóc.

-Czyli chłopako-dziewczyna Wojtka może mi pomóc z amnezją, kim ona jest wiedźmą?

-Aha zobaczysz jak ją zobaczysz.- Wojtek miał już dość całej tej gadaniny, zapukał więc kołatką, przy głównym wejściu i drzwi przed nimi otworzyły się same, a Ana nawet nie zauważyła kiedy chwyciłą Marcela za rękę.

-Kogóż tu wiatr przywiał.- Mówił jakiś dziwny głos, z oddali.- Wejdźcie i rozgości się w salonie.- Weszli do głównego pokoju po spróchniałej podłodze, która uginała się pod ich ciężarem. Stanęli tuż przed dywanem i sofą na której mogli usiąść.- Nie siądziecie.

-Kwiatuszku ty mój wyjdź, ona ci nic nie zrobi,a wbrew przeciwnie potrzebuje twojej pomocy.

-Wojtek!- Głos jakby od razu się rozpromienił i postaci szybko zbiegła na dół,rzucając się mu na szyje.- Jak dawno cię nie widziałam.- Dziewczyna była naprawdę piękna, miał bardzo jasną karnacje i szare włosy, a ubrana byłą w biały luźny struj, przez co wyglądała jak duch jakiejś dostojnej damy.

-Też miło mi cię widzieć Luno.- Wyglądali naprawdę jak prawdziwa para, a Anie aż zrobiło się głupio, że uważała tą drobną osóbkę za mężczyznę.

-Uhum!- Chrząknął Marcel.

-Nie sądziłam że przyjdziesz z panem, a tym bardziej z tym czymś.

-Ja jestem tym czymś?

-Ana nie denerwuj się ona nie lubi nikogo oprócz Wojtka.- Szepnął jej Marcel na ucho, żeby Luna nie usłyszała.

-Wiem w jakiej jesteście sprawie, ale nie pomogę naszemu wrogowi.

-Luno.- Spojrzał się na nią błagalnie Wojtek, że Ana zaczęła się zastanawiać czy kiedyś nie widział już tego błagalnego spojrzenia.- Jeśli jej nie pomożesz skończy się to dla nas źle.

-Wiem że tylko dzięki niej darowaliście mi życie, ale jeśli powrócą jej wspomnienia.- Wojtek zakrył jej usta jednym palcem i wyszli oboje do jakiegoś korytarza i zniknęli za rogiem.

-Znowu jesteśmy sami.

-Ha, nie bądź taka pewna, te ściany mają uszy.

-Ta, kim jest ta dziewczyna?

-Jest ostatnim wampirem z jednego ze starodawnych rodu i jest wstanie czytać w myślach, oraz inne podobne bajery.

-Wiesz, nie mam bladego pojęcia o czym ty bredzisz.

-Wiem o tym, dlatego potrzebujesz jej pomocy.- Chciał się do nie przytulić, lecz ona sama się odsunęła.

-Mogę mieć pytanie?

-Jasne.- Popatrzył na nią trochę dziwnym wzrokiem.

-Skoro jesteś wampirem, jakąś szumowiną czy coś, to czemu się mną interesujesz?- Marcel nie spodziewał się usłyszeć od niej takich słów, ale ona zawsze była jedyną osobą, która byłą w stanie go zaskoczyć.- A zresztą po co ja się ciebie o to pytam, pewnie mam po prostu smaczną krew czy coś?- On już sam się pogubił.

-Musze mieć jakiś powód by nie zostać odrzucony?-Uciekał przed nią wzrokiem, bo nie lubił takich sytuacji, a może wbrew przeciwnie.- Nie ważne!

-Jej wy naprawdę, jupijej!- Luna niespodziewanie wbiegła do pokoju i rzuciła się im na szyje.- Nie sądziłam, że bez wspomnień też się w nim zakochasz my lady!

-Luna bo zaraz ich udusisz!

-Wiem, wiem, przepraszam, ale nie mogłam w to uwierzyć, a jednak!

-Ana mówiłem ci, że te ściany mają uszy.

-No wiem, ale nie sądziłam, że mówisz prawdę!

-Pomożesz jej?

-No jasne, chciałam tylko sprawdzić, czy to wszystko co słyszałam to prawda. Jednak najpierw podaj mi swoją dłoń, musze zobaczyć czy jestem w stanie coś zrobić.- Pierwszy raz zauważyła jej oczy wyglądały ja dwa czerwone rubiny, wyróżniające się na białym piasku.

            Chwyciła ją delikatnie za rękę i zapadła dłuższa cisza, gdy Luna badała jej myśli, Ana czuła jakby ktoś próbował jej rozbić głowę toporem, a i tak żadne wspomnienia nie chciały powrócić.

-Ciężki przypadek, ale dziwne jest to że ostatnio też miałaś wymazaną pamięć, a jednak twojej wspomnienia wróciły.

-Co to może znaczyć?- Spytał zmartwiony Marcel.

-Są dwie możliwości, albo przeprowadzili starodawny rytuał z notatek mojego rodu, albo wcześniejsza osobowości Any miała dość tamtego świata i nie chce, aby wspomnienia powróciły.

-Która z tych tez jest bardziej prawdopodobna?

-Według mnie pierwsza teza, o rytuale jest bardziej prawdopodobna ze względu na to, że druga nigdy nie została potwierdzona.

-Jak można odwrócić skutki rytuału?

-Marcelu przestani skoro to nie możliwe to niema co.- Spojrzał na Ane tymi swoimi tygrysimi oczami.- Już się nie odzywam.

-A więc?

-Z tego co mi wiadomo, musieli byście odnaleźć notatki mojego rodu.

-To jest nie możliwe przecież ojciec Any ma wszystkie notatki i informacje związane z światem wampirów.

-Mam pytanie?

-Jakie?

-Czy jeśli ja ocaliłam Lunę, to czy przypadkiem nie schowałam w jakimś specjalnym miejscu tego co znalazłam? – Na twarzach wszystkich pojawiło się zdziwienie i cień przebłysku.- No co, ja bym tak zrobiła na swoim miejscu.

-Wiem gdzie mogą się znajdować te notatki!- Marcel aż podskoczył ze szczęścia.

-Gdzie?

-Wojtek nie bądź taki, do przodu przecież to ich tajne miejsce, nie powiedzą ci gdzie to jest.

-W sumie racja.

-Boże jak mogłem być tak głupi, aby na to nie wpaść wcześniej.

-Przecież zawsze mówię ci że jesteś idiotą?-Ana jak zwykle nie ma wyczucia czasu.

-Ja ci dam idiotę!- Jak to zwykle znaczyli się ganiać po całym domu przedrzeźniając się nawzajem.

            Łup, podłoga zapadła się pod Aną i poleciała aż do piwnicy, tracąc przytomność po uderzeniu głową w beton.