Rozdział 14 Luka w pamięci

Trochę przed czasem, ale Wesołych Świąt dla wszystkich moich czytelników! XD

Rozdział 14 Luka w pamięci 

            Ostre słońce, które wpada przez ogromne okno, budzi Ane z głębokiego snu. Powoli ziewa i się przeciąga, jak to zwykle w weekendowy poranek, otwiera oczy i pierwsze co rzuca jej się w oczy to data w Rinku.

-CO! Dzisiaj jest niedziela!

-Ana zamknij się!

-Megan ty naprawdę ciągle ze mną mieszkasz.

-Ojej, przespałaś cały dzień na kacu i jeszcze mnie budzisz. 

-Poczekaj, ale  przecież pamiętam że coś robiłam w sobotę, był tam Marcel, ty i jakaś zgraja ludzi.

-Wiesz masz strasznie bujną wyobraźnie.

            Ana wstała i ruszyła przeszukać mieszkanie i znaleźć coś przypominającego białą sukienkę, którą pamiętała z tego całego zmyślenia. Szukała i szukała i nic nie znalazła.

-Coś jest tutaj nie tak.- Myśli latały jej po głowie szukając logicznego wyjaśnienia tej historii, którą pamiętała z urywkami.- Boże!!!

-Co ty się tak drzesz, obudzisz wszystkich sąsiadów!

-Oj przymknij się! Wychodzę!

-Piżamowej drogi!

-Co?

-Nic, miłej drogi.

            Ruszyła biegiem do domu ciołka, stanęła i zaczęła wydzwaniać w domofon, lecz nikt nie chciał jej otworzyć. Szybko przeskoczyła przez płot lądując w kwiatach i ruszyła w stronę drzwi wejściowych.

-Marcel otwieraj!- Nie otrzymała żadnej odpowiedzi.- Marcel! Do jasnej cholery, otwórz!- W furii kopnęła w drzwi i zrobiła w nich duże wgniecenie.

-Matsuo, czego chcesz od człowieka, w niedzielny poranek?

-Otwórz, chce pogadać.- Uspokoiła się trochę po usłyszenia jego głosu.

-Już idę.- Otworzył jej drzwi, a ona wpadła na niego tuląc się do niego mocno.- Co się stał?- Spytał delikatnie przeczesując jej włosy.- I dlaczego jesteś w piżamie?

-Co się działa wczoraj?- Spytała ze strachem w oczach.

-Wejdź i zacznij od początku.- Wprowadził ją do salonu i usiadł koło niej trzymając jej rękę.- To o co chodzi?

-No, bo...- Zaczęły jej lecieć łzy.- Wczoraj...

-Spokojnie.

-Wczoraj byłam z tobą przez cały dzień, ale prawie nic nie pamiętam.- Spojrzał na nią dziwnym wzrokiem, bo jak mogła zapomnieć co działo się wczoraj, oraz kto za tym stoi.

-To prawda, a co pamiętasz?

-Pamiętam centrum handlowego Gekko, białą suknie, tłum ludzi w czerni i Megan.

-A coś jeszcze.

-To że obudziłam się u ciebie i nic więcej.- Przytulił ją jeszcze mocniej.

-Znowu ci to zrobili.- Szepnął.

-Co powiedziałeś.

-Chcesz zostać u mnie?

-Nie wykluczone!- Spojrzała na niego z przestrachem, przecież on wie że ona go nienawidzi, a przynajmniej oficjalnie.- Chce wiedzieć czy to jest prawda!?

-Poczekaj tu chwile.- Marcel wyszedł na chwile, zostawiając Ane samą w salonie.

-Czy on na pewno mi wierz. Nie no przecież go nienawidzę, więc po co tu przyszłam?- Zastanawiała się na głos.

-A chcesz poznać prawdę?- Marcel akurat stanął w progu.- Czy dalej udawać że mnie nienawidzisz.- Jego mina sposępniała przy ostatnich słowach.

-Chce poznać prawdę.

-Poznajesz?- Pokazał jej białą suknie i balerinki.

-Tak, to ta suknia, którą mi kupiłeś wczoraj.

-Przypomina ci się coś jeszcze?

            Ane na chwile zamurowało i wspomnienia z uderzającą szybkością powróciły do niej. Wstrzymała oddech że zapomniała o oddychaniu.

-Ana, Ana!!!- Krzyczał Marcel widząc, jak Ana suwa się na ziemie i mdleje.

            Wspomnienia z wczorajszego dnia wróciły, lecz Ana pamięta jeszcze chwile, gdy Megan z grupą ludzi i Źrebakiem znika, a jej ojciec Bachus zabiera ją do jakiegoś dziwnego miejsca, po wyrwaniu jej z objęć Marcela, a to co się tam zdarzył… nie jest w stanie wyjaśnić.

-Ana!- Nagle wstrząsnął nią dreszcz i zgięła się w pół uderzając Marcela prosto w czoło.

-Co się stało?

-Już nic.- Przytulił ją mocno, jakby była dla niego jedynym skarbem na tym świecie.

-Czy to prawda że jesteś wampirem?

-A masz jakieś wątpliwości?

-Nie, tylko wampiry kojarzą mi się z pijawkami.

-Już przestani.-Uśmiechnął się i zaczął cicho się śmiać.- Gdy sobie wszystko przypomnisz to będzie dopiero zabawnie.

-Co?

-Nic, chcesz się zobaczyć z Wojtkiem, bo go zaprosiłem dzisiaj, ale skoro ty do mnie wpadłaś i siedzisz u mnie w piżamie to nie wiem.

-Jasne czemu nie pogadać z parą gej!?

-Ej nie wywijaj nosem, bo przecież zakochałaś się w  jednym geju.

-A czy ja coś takiego powiedziałam?

-A więc czemu jesteś tu w piżamie.

-Oj cicho bądź, nienawidzę cię i koniec, kropka.- Po tych słowach Ana poszła się przebrać w białą suknie, która pomogła jej odzyskać wspomnienia.

            W tym samym czasie do Kagahaja przyszedł Wojtek i rozgościł się w głównym pokoju.

-Co ty wyprawiasz!?

-Wojtek, o pół tonu ciszej znowu jej coś zrobili i przyszła do mnie.

-Wiesz dobrze że wasz związek nie może istnieć!

-Nie mam zamiaru cię słuchać.

-Gdybyś wiedział co się działo, gdy usłyszeli że napadli na ciebie sługusi tamtego debila.

-Mam nadzieje że nie polała się krew?

-Oczywiście że polała się krew!

-O czym rozmawiacie?- Ana weszła w najgorszym momencie.

-To nic ważnego.- Próbował zbici ją z tropu.

-Jak mam się zachować, słysząc od chłopaka wampira o krwi?

-Przecież wiesz że nie jesteśmy razem!

-Bla bla bla, i tak jest po mojemu.- Ana zaczęła się wygłupiać jak małe dziecko.- A wiec?

-Pamiętasz co się działo wczoraj po zniknięciu Megan i reszty?-Spytał Wojtek

-No tak i?

-Przez zniewagę Marcela, twój ojciec doprowadził do szału jego sprzymierzeńców.

-A no to wszystko jasne.

-Nie, nic nie jest jasne, Ana ty nadal nie czego nie rozumiesz.- Krzyczał Wojtek jakby stało się coś okropnego.

-A muszę?

-Wojtek to jeszcze nie pora.- Wojtek umilkł i zmienił temat.

-Dobra to powiedzmy że zabieram was do mojej dziewczyny.

-Przecież ty nie masz dziewczyny.- Ana zaczęła się śmiać.

-Jak ją zobaczysz to przestaniesz myśleć o nas jak o gejach.

-Ah, czyli twoja dziewczyna to inny facet, to sorry nie wiedziałam.

-Skończ!- Udało się jej wyprowadzić blondyna z równowagi.

            Zielonooki zabrał pokręconą i Marcela do swojej dziewczyny, która mieszka dość daleko, dlatego skorzystali z metra.