Rozdział 7 Gra, złość i ponowne spotkanie

Rozdział 7 Gra, złość i ponowne spotkanie

Po zakupach zrobionych specjalnie na ale zieloną noc, Ana i Marcel wracali do hotelu.

-O której wracają wszyscy dzisiaj?

-Z tego co zapamiętałam patrząc na grafik Dominiki, wracają na kolacje.

-Wow to chodzimy teraz w szamać może obiad, bo w Hotelu nie mamy wykupionego.

Ruszyli w stronę fast foodu i zamówili sobie frytki, cole i burgery na wynos, (mniam). Znaleźli jakiś park i zaczęli jeść na świeżym powietrzy, było nawet dobrze, ale trochę się Anie zaczynało nudzić.

-Co będziemy robić do ich powrotu?

-Dobre pytanie.

Z oddali zbliżała się do nich grupa dresów, nie zwracali na nich zbytnio uwagi, dopóki jeden z nich nie rozpoznał Any.

-Piękna, a ja cię szukam po całym mieście, czemu zniknęłaś wczoraj.

-Sorry, ale nie chciałam patrzeć jak bije cię dziewczyna, Źrebak.

-Wpadniesz dzisiaj?

-Nie, ale co robicie teraz, bo mamy wolne popołudnie?-Rzuciła oczami na leniwca siedzącego na ławce.

-U stary, spóźniłeś się, twoja lasęcja ma już chłopaka.- Zygfryd zaczął się z niego cicho śmiać.

-To twój chłopak?- Zapytał zawstydzony Źrebak.

-Ten dureń, moim chłopakiem, nigdy w życiu.-Na te słowa wyrósł mu banan na twarzy.

-No to chodzicie z nami, idziemy pograć w kosza ulicznego.

-No to super, ja jestem z tobą w drużynie.-Marcel parsknął śmiechem.

-I tak przegrasz, nie jesteś najlepsza w kosza.- Pokazała mu język.

-Jeśli nie chcesz to nie musisz z nami iść.

-Idę, chce popatrzeć jak się zbłaźnisz.

-Ej brachu, nie jeździj tak po pięknej.-Krzyknął ktoś z dresiarzy.

-Nie przejmujcie się tym ułomnym dzieckiem, chodzimy pograć.

-No brawo, w końcu masz fanklub.-Po tych słowach zmilkł i szedł na samym końcu patrząc gdzie idziemy. 

Trafili na boisko do kosza, które wyglądał na taki wyjęte z filmu. Beton zamiast parkietu, stalowe surowe kosze i siatka ogradzająca cały teren. Dobrała się do nich jeszcze jedna para, był to Zygfryd ze swoją dziewczyną Kilerem i zaczął się mecz dwóch na dwóch. Ana z Źrebakiem wygrali całe to spotkanie w mgnieniu oka, bo Kiler przykleiła się do Zygfryda i powiedział że nie wypuści swojego słoneczka.

-Ale wygrana, gdyby nie ta zakochana para przegrałabyś z kretesem.

-Tak no to dawaj ty z Bananem kontra ja z Źrebakiem.

-No dobra szybko się to skończy.

Zaczęli grę, Źrebak krył Banana, bo wiedział co może zrobić, a Matsuo wysłał do paszczy lwa, chciała zabrać mu piłkę, a on odkręcił się i rzucił czysto z linii rzutów osobistych. Zaczęli z pod kosza podała do Źrebaka, a on też trafił czysto i tak rzucali cały czas aż w końcu jej drużyna wygrała i zaczęła się obściskiwać z  Źrebakiem tak gwałtownie, dogłębnie że aż zabrakło jej tchu.

-Sorry że przeszkadzam Romeo i Juli, ale Julia musi wrócić ze mną na kolacje, bo inaczej będziemy mieli przechlapane.

-Ale z ciebie ponury gości myślałem że jesteś zabawniejszy.

-Ja nie zadaje się z prostakami.-Jak zwykle się wywyższał.

Pac! Dostał jak zwykle za swoje.

- Ogarnij się to że twóji rodzice mają kupę szmalu, to nie oznacza że możesz się tak zachowywać.

Nowi znajomi zrobili duże oczy.

-Nie przejmujcie się tym nadzianym dzieciakiem, on jeśli chce to zamawia sobie profesjonalne dziwki.

-Czyli ty też się do nich zaliczasz.- Szepnął jej to do ucha, tak że zrobiła się czerwona.

-Nie ważne, muszę spadać.- Ucałowała mocno Źrebaka.- Spotkajmy się dziś o tej samej porze co wczoraj.

Zabrała Marcela za ucho i ruszyli w stronę Hotelu.

-Wiesz że właśnie pokazałaś że wczoraj się z nimi spotkałaś?

-Cicho bądź, po co wystrzeliłeś z tym co mi powiedziałeś na ucho?

-Bo chciałem spytać czy mógłbym u ciebie wykupić usługi na długie wieczory.

-Jasne że nie, to był jedno razowy incydent i się nie przyzwyczajaj.

-A myślałem.

-To nie myśl, bo ci nie wychodzi Kagahi.

Po tych słowach nie odezwał się do niej już ani słowem.

W hotelu czekali jeszcze na wycieczkę, która wraca z zwiedzania Shimo. Czas cały czas się dłuży i jeszcze wydłużał. W końcu w drzwiach zobaczyli cały tłum wygłodniałych wilków.

-O i jak wasza rozmowa z Pedagogiem?-Spytała ciekaw Dominika.

-Zapytaj Pani Pedagog, bo to chyba on potrzebuje teraz pomocy Psychiatry.

-Co wy rzęście jej zrobili.-Przestraszyła się.

-My nic, jeszcze nic.

-Głąbie, przymknij się. Pani stwierdziła że jesteśmy nie normalni i postanowiła się trzymać od nas z daleka.

-Wy naprawdę powinniście trafić do oddziału zamkniętego.

-E byłem tam, wyrzucili mnie pierwszego dnia.-Wtrącił się Marcel.

-Nie kłam byłam tam z tobą i strażnik sam otworzył nam drzwi żebyśmy wyszli, oczywiście było to strasznie dawno.

-Nie było tego w waszych aktach.

-Wiemy, my sobie żarty stroimy.-Zaśmiała się przez chwile.-A teraz na poważnie to prawda.

Dominika zamarła w bezruchu, bo nie umiała stwierdzić czy mówi prawdę.

-Hej i coś ty jej zrobiła.

-No co tylko koloryzowałam, to ludzie nie znają się na aluzjach.

Widocznie się otrząsnęła po tych słowach, lecz nic więcej nie powiedział. W tedy Ana zauważyła Virginię i rzuciła się jej na szyje by odstawić następną szopkę.

-Gdzieś ty była?-Ucałowała ją po policzkach.- Czemu zniknęłaś?

-Zajmowałam się drugą klasą.-Zdziwiła się na jej widok i oto właśnie chodziło.

-Zaskoczona?

-Bardzo.- Wtedy zerknęła na jej oczy i zauważyła w nich pustkę.

-Co tam się działo, opowiadaj?-Jadła jej już z ręki, tak jak wszyscy którzy poddają się pod apatią, jedynie na ciołka to nie działało.

-Połaziliśmy tylko po skoczniach, zwiedziliśmy jakieś muzeum i połaziliśmy po górach.

-E same nudy.-Wypuściła ją z uścisku.

Marcel przyłączył się do szopki i wciągnął w to Wojtka, który częściowo mu się opierał.

-Jak ci się podobało?-Zaczął szargać jego włosy.

-Nudy jak to stwierdziła Ana.-Wiedział jak się ich zbyć, w końcu znał się z Marcelem od małego.

-Wiesz że miałem ci się odpłacić za butelkę.

-Myślałem, że ujdzie mi ten jeden raz na sucho.

-I tak się z tobą policzę.-Puścił go.

Wszyscy zamarli, bo nie wiedzieli że byli też największymi chuliganami w szkole i nie było osoby, która by o nich nie słyszała w gimbazie, nazywali ich wtedy szatańskie anioły, choć nie do końca wiadomo, dlaczego anioły zazwyczaj tylko psocili.

Zeszli do kuchni i szybko coś zjedli, a nie wiadomo skąd pojawił się Wojtek i wyciągnął ją na chwile, tłumacząc się że chce pogadać.

-Co się stało?- Spytała z pustką w głowie.

-Nic, już jest noc, więc uważaj na siebie i pamiętaj że musisz się jakoś kryć.-Poczochrał mi włosy i wrócił do sali, a ona za nim z  rozmyślaniami o co mu chodziło.

-Głąbie nie umiesz jeść.-Parsknęła do Marcelka.

-Umiem, mam lepszą etykietę od twojej.

-Oj, nadziany synek mamusi zna etykietę.

Wszyscy zaczęli się dziwić, bo przed chwilą współpracowali, a teraz rzucają w siebie błotem, a raczej jedzeniem.

-A masz.- Dostał ciastkiem z kremem w twarz.

-Ah tak.-Rzucił we nią naleśnikiem i tak skończyli po bitwie na jedzenie u ich wychowawcy na Dywaniku.

-Achh. I co ja mam z wami zrobić. Takie duże dzieci, a nie potrafią się zachować.- Widać było u niego na twarzy zażenowanie naszym zachowaniem.

-Przepraszamy trochę nas poniosło.

-Poniosło to chyba ciebie. Normalni ludzie nie rzucają w siebie jedzeniem.

-Ah tak ciekawe czyja to wina że ja też jestem cała w jedzeniu?

-Przestańcie wreszcie, ile można.-Podniosł głos.-Jeden dzień możecie być cicho?

-Raczej to nie możliwe działamy na siebie jak płachta na byka.

-Nie rozumiem, co wy wyprawiacie?

-Jak to co wyprawiamy? Przecież jesteśmy na wyjeździe integracyjnym.

-Nie oto panu chodzi, debilu.

-Anecia nie wkurzaj mnie!

-Marcelusiu nie przeginaj!

-Cicho być. Rozmowę dokończymy jutro rana, a teraz zmykać mi do pokojów. 

Oni jednak zamiast się rozejść, poszli się przewietrzyć.